Een aantal maanden terug vlak na mijn reis hing er een donkere sfeer. Onze lieve Engelse Buldog Nicky, was na een lange strijd tegen haar ziek zijn overleden. Iedereen was er verdrietig van, maar vooral mijn moeder kon het niet accepteren. Het is ook echt niet fijn om te zien hoe een weerloos beestje ingeslapen moet worden... Hoe gehecht je kunt raken een aan een diertje! Het zat mijn moeder na een paar weken nog niet lekker en steeds vaker hoorde ik ‘s ochtends de computer van bovenaf aangaan. 'Even op marktplaats kijken hoor.' zei ze dan. 'Kijk San, deze is ook lief hé.'
Ik zag elke dag wel enkele foto's van potentiële huisgenootjes langskomen. Zelf was ik meer dan tevreden met de drie katten die we thuis hebben en benoem mezelf dan ook meer een kattenmens, zoals je misschien wel al gemerkt hebt. Daarbij komt dat iedereen in huis een dagbesteding heef en er zielig zou zijn als de hond de hele dag ik de kennel zou moeten zitten. Deze argumenten weerhielden mijn eigenwijze ma er niet van om haar zinnen op een nieuw hondje te zetten. Op een dag kwam Bo in beeld, een lieve pup van 7 maanden die een half uur van huis woonde. Zijn baasjes konden niet meer voor hem zorgen vanwege een verhuizing en mijn mam heeft gelijk gereageerd. De dag erna was de bezichtiging en BAM! Daar is Bo, alsof hij er altijd al is geweest. Ik was eerst enorm sceptisch over een nieuwe hond, maar toen ik Bo voor het eerst zag was ook ik verkocht. Die grote oren, grote oogjes en lieve rimpeltjes. Gelukkig neem iedereen veel tijd voor Bo en komt hij niets tekort. Hij is echt een schatje en ook zeker heel aanwezig... regelmatig lijkt het alsof er een stinkbom in huis is gerold en ook in de auto is het geen pretje (dit is nogal zacht uitgedrukt). Dus een dikke warning voor de mensen die altijd al zo’n lief rimpelbeestje wilden hebben of van plan zijn te nemen: it comes with the gasses.
Natuurlijk is dit niet het enige wat ik beleefd heb in al die gemiste weken en het laatste wat ik ga doen is mij verontschuldigen voor hoe druk ik het had. Onzin! Ik ga door een rare ‘Mijn hele leven is veranderd na het reizen en ben bezig een goeie weg te vinden’ fase. True story. Het is soms erg lastig om jezelf tegen te komen en jezelf te leren kennen. Met wie ga ik nou eigenlijk graag om? Wat wil ik nou eigenlijk zelf? Wie ben ik? Unicorn? Pussycatdoll? Je kent het misschien wel… Een hondje is daarom fijn om uitstapjes door de buitenlucht te maken en na te denken over de stapels huiswerk die thuis op je te liggen wachten. Het rare is, als je vervolgens thuis komt ligt er niks!
Verder heb ik in die lange tussentijd een wonder product gevonden bij het geven van een natuurlijke tan: St. Moriz. Ga ik zeker weten een review over doen en voor degene die nog in de twijfel zijn: zeker doen!Om de reiskriebels een beetje te gemoed te komen, heb ik een vlucht geboekt naar Parijs voor in de meivakantie. Gezellig een vriend opzoeken waar ik in Nieuw-Zeeland mee heb gereisd en kunnen we alle mooie herinneringen weer oproepen. Ook heb ik geleerd dat een bouwmarkten loon, of een detailhandel loon in het algemeen toch wel erg shocking is en dat je misschien maar beter als promobabe aan de slag kan gaan. Ik daarentegen, maak liever gebruik van de luxe faciliteiten die DUO te bieden heeft. Ook ben ik mezelf aan het accepteren als een arme student en hoop ik nog steeds snel een appartement te vinden in Amsterdam. Door welke fase ik ook ga in mijn leven, mijn Siepie is er altijd en helpt me er elke keer weer doorheen. Daarom deze tip: neem een kat.
No comments:
Post a Comment